Spotkanie jedenaste

Powrót do domu był chyba najtrudniejszym w całym jej życiu. Bała się, strasznie się bała, że Zbyszek ją okłamał i Michał zna prawdę. Drżącymi rękoma otworzyła drzwi i poczuła lekką ulgę, gdy usłyszała znajomy dźwięk wydobywający się z włączonego telewizora. A więc jeszcze jest nadzieja. Postawiła torbę i ruszyła za dźwiękiem. Stanęła w drzwiach pokoju i obrzuciła szybkim spojrzeniem bałagan, jaki tam panował. Michał nie słyszał, że ona tam jest, albo udawał, że nie słyszy.
- Wróciłam - powiedziała, by rozwiać wątpliwości.
- Wiem - rzucił, nawet nie patrząc w jej stronę.
- Mógłbyś chociaż udawać, że się cieszysz.
Posłał jej sztuczny uśmiech.
- Oczywiście, że się cieszę. Jak ci się udał wyjazd Kochanie? Gdziekolwiek byłaś, bo nie raczyłaś powiedzieć, dokąd się wybierasz. - ostatnie zdanie wypowiedział tak zimnym tonem, że aż przeszedł ją dreszcz.
- Chcesz, żebym się wyprowadziła?
- Rób co chcesz.
Wrócił do oglądania jakiegoś programu. Stanęła między nim a telewizorem, zmuszając go do ponownego spojrzenia na nią. Zrobił to z wyraźną niechęcią.
- Jest ci zupełnie obojętne co wybiorę? Gdzie się podział mój przyjaciel, z którym mogłam godzinami rozmawiać? Który zawsze miał dla mnie czas i zawsze chciał mi pomóc? Powiedz mi, gdzie on jest, bo z tobą nie wytrzymam ani dnia dłużej!
Znów poczuła łzy. Nienawidziła płakać, a ostatnio zdarzało się jej to zdecydowanie zbyt często. Nie mogła znieść tej sytuacji, nie mogła znieść jego zimnego spojrzenia i głosu pozbawionego emocji. Chyba trafiła w czuły punkt, bo spuścił głowę i powiedział znacznie ciszej:
- On chyba zrobił sobie wolne.
- Mam nadzieję, że zdąży wrócić zanim rozpieprzysz nas całkowicie.
Nie doczekała się reakcji, więc wyszła. Nie była zadowolona, ale to i tak była ich najdłuższa rozmowa od kilku tygodni, zwykle Michał wychodził trzaskając drzwiami, gdy tylko próbowała coś powiedzieć. Rozpakowała się szybko i wrzuciła wszystkie rzeczy do pralki, by ukryć ewentualne dowody zbrodni. Nalała wodę o wanny i zanurzyła się, rozkoszując kojącym nerwy ciepłem i delikatną pianą. Zdziwiła się, gdy usłyszała pukanie i gdy drzwi się uchyliły mimo braku zaproszenia. Stanął przed nią z miną winowajcy i wzrokiem zranionej sarny wbitym w podłogę.
- Przepraszam - usłyszała - Masz rację, nie zasługujesz na takie traktowanie. Wybacz mi, proszę.
Nie odpowiedziała, tylko przesunęła się robiąc mu miejsce za swoimi plecami. Usłyszała plusk wody i po chwili poczuła ramiona oplatające ją i ciągnące do tyłu.
- Wyjdziemy z tego, obiecuję - powiedział całując jej włosy. Chciała coś odpowiedzieć, ale nie mogła, bo krtań ścisnęły jej wyrzuty sumienia. Jak mogła być tak głupia? Teraz, kiedy Michał wreszcie wykazał chęci, by coś zmienić, ona mogła to zaprzepaścić. Nie pozostało jej nic innego niż zaufać Zbyszkowi, choć to samo w sobie nie brzmiało dobrze. Trudno, nie ma innego wyjścia, musi kłamać i liczyć na to, że jej kłamstwa nigdy nie wyjdą na jaw. Pozwoliła mu całować swą szyję, jakby był jedynym w ciągu ostatniej doby, a w zasadzie kilku miesięcy, który to robił. Pozwoliła mu na wiele innych rzeczy. Zasnęli spleceni w szczelnym uścisku spełnieni, zadowoleni i szczęśliwi.

Ranek powitał ich słońcem zaglądającym wesoło przez okno. Obudzili się późno i postanowili wykorzystać ten dzień na odrobienie straconego czasu. Przygotowywali wspólnie śniadanie - on w bokserkach, ona w jego koszulce zarzuconej na nagie ciało. Zdziwili się oboje, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Michał poszedł zobaczyć, co to za gość i po chwili wrócił, skubiąc nerwowo zarost oznajmił zmęczonym głosem::
- Kochanie, przepraszam, zupełnie o tym zapomniałem...
Podniosła na niego zdziwione spojrzenie i ruchem głowy pokazała, by mówił dalej.
- Kilka dni temu Zbyszek zapytał, czy mógłby u nas pomieszkać, póki nie znajdzie sobie czegoś odpowiedniego, a ja... no wiesz, my w zasadzie nie rozmawialiśmy i ja...
Zbladła i odstawiła kubek.
- Zgodziłeś się.
- Tak, zgodziłem się. Nie mówiłem o niczym, bo... wiesz, jak było i chyba... chyba chciałem zrobić tobie na złość.
Kiwnęła głową widząc ewidentną skruchę.
- Kiedy przyjedzie?
- Już przyjechał - odpowiedział jej wesoły głos zza drzwi.
Wszedł do kuchni nieproszony. Uśmiechnął się widząc ich miny i podniósł brwi, gdy obrzucił wzrokiem jej nogi.
- Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłem, gołąbeczki.
Prychnęła i obciągnęła koszulkę, by zakryć uda. Jedynym efektem, jaki osiągnęła, było jego rozbawione spojrzenie i lekkie pokręcenie głową.
- Nie przeszkadzasz, ale musisz uważać, gdzie i kiedy wchodzisz - odpowiedział Michał.
Zbyszek obrzucił ich zdziwionym spojrzeniem.
- Problemy zażegnane?
- Dawno nie było lepiej.
Michał odszedł, by przygotować kawę dla przyjaciela, a Zbyszek posłał jej niemego całusa. Miała nadzieję, że tylko ona usłyszała, jak wyrwało się z jego ust ciche:
- To nie potrwa długo. 
I już miała pewność, że będzie źle.


Udało mi się wreszcie to ogarnąć. Spotkań będzie piętnaście. Zobaczymy, czy się Wam spodobają :)
Mam coraz większe zaległości w czytaniu, odpowiadaniu na Wasze komentarze i wiadomości. Przepraszam i obiecuję, że nadrobię wszystko, jak tylko dorwę się na dłużej do komputera, czyli pewnie w przyszłym tygodniu.
Wesołych :)