Spotkanie czwarte

Jechała z Kaśką do Krakowa. Oficjalnie jechała odwiedzić rodziców. Adam nie wiedział, że jej matka zabiła się, gdy Ola miała 18 lat, bo zostawił ją kolejny partner. Ojca nigdy nie znała. Jechały odpocząć od swoich podstarzałych facetów. Zabawić się. Odprężyć. Zaszaleć.
Z Kaśką łączyło ją coś podobnego do przyjaźni. Wiedziały o sobie wszystko. Były w podobnej sytuacji - młode dziewczyny skrzywdzone przez los, szukające pozornego szczęścia.

Jechały śpiewając głośno piosenkę graną akurat przez ich ulubioną rozgłośnię, gdy zobaczyły stojące na poboczu Audi i dwóch mężczyzn machających na przejeżdżające samochody. Mieli pecha. Padał deszcz i nikt nie chciał się zatrzymać.

- Czy to byli? - spytała Kasia niepewnym głosem.

- Tak to Zbyszek i Michał.
- Wracamy?
- Wracamy.
Zatrzymała się przy machających i Kasia przez opuszczoną szybę spytała dokąd się wybierają. Do Krakowa, oczywiście, gdzieżby indziej... Wsiedli i dopiero wówczas zobaczyli, kto siedzi za kierownicą. Michał przyglądał się jej z zaciekawieniem, Zbyszek był wściekły.
- Już cię znudził twój kochaś?
Roześmiała się nieszczerze. Najwyraźniej dotkliwie odczuł jej słowa. Zaczynała żałować, że zatrzymała samochód, powiedziała jednak obojętnym tonem:
- Kochaś niedawno się oświadczył - i na potwierdzenie pomachała ręką ozdobioną pierścionkiem - ale każdy czasem potrzebuje odpoczynku.
- Może jeszcze powiesz, że chcesz za niego wyjść i mieć gromadkę dzieci...
- To, czego chcę to chyba nie twoja sprawa, prawda?
Miał rację. Nie chciała wychodzić za mąż. Nie za Adama, choć traktował ją lepiej niż przyzwoicie. Nie kochała go i nie sądziła, by kiedykolwiek mogło to nastąpić, czasem myślała jednak, że miłość rzeczywiście nie istnieje i zostawiając Adama popełni błąd. Nie wiedziała co robić, ale na razie dopiero zaczynali mgliście planować ślub, więc na decyzję miała jeszcze sporo czasu. Musiała się zgodzić, gdy poprosił ją o rękę. Właśnie skończyła studia, nie miała pracy i oszczędności. Gdzie miałaby pójść, kogo prosić o pomoc? Potrzebowała Adama, ale rozglądała się za innym rozwiązaniem.

Michał przyglądał się ich wymianie zdań z zainteresowaniem. Wyraźnie próbował domyślić się, co zaszło między tą dwójką.
- Na pewno jesteś z nim dlatego, że jest świetny w łóżku - Zbyszek kontynuował przesłuchanie drwiącym tonem.
- Na pewno jest lepszy niż ty - odparowała odruchowo
"O cholera" pomyślała. Nie powinna była tego mówić. Nie może robić niczego, co mogłoby sprawić, że ją rozpozna.
Zbyszek roześmiał się głośno.
- Skąd ty możesz o tym wiedzieć?
Odetchnęła z ulgą. Nie zorientował się.
- Faceci twojego pokroju to skupieni na sobie narcystyczni chłopcy, którzy zupełnie nie wiedzą o co w tym chodzi.
- Mogę udowodnić, że się mylisz.
- Jestem zaręczona, pamiętasz? Nie zdradzam narzeczonego.
- Więc udowodnię to, kiedy z nim zerwiesz. Daj tylko znać, kiedy ta chwila nastąpi.
Wzruszyła ramionami. Po co przejmować się czymś, co może się nigdy nie zdarzyć? Spojrzała w lusterko i zrobiło się jej gorąco. Michał wpatrywał się w nią. Patrzył jej prosto w oczy. Poznał ją, widziała to w jego spojrzeniu. Pewność zyskała, gdy uśmiechnął się lekko, podnosząc do góry jeden tylko kącik ust. Próbowała wzrokiem błagać go o dyskrecję kręcąc przy tym delikatnie głową i chyba zrozumiał, bo zaśmiał się cicho i stwierdził.
- Ale na drinka z nieznajomym możesz chyba iść przed tym swoim ślubem?
Zbyszek gwałtownie złapał powietrze, ale od razu został uciszony.
- To tylko drink, chcę się odwdzięczyć za podwiezienie. Możesz sam pozałatwiać swoje sprawy.
Kiwnęła głową wyrażając zgodę. Na szczęście dojeżdżali już na miejsce, więc nikt się nie zorientował, że była przerażona. Czego on chciał? Czy mógł jej zaszkodzić?
Może i mógł, ale nie chciał... Chciał ją poznać i porozmawiać. Nie wracał do tamtego wieczoru w klubie, upewnił się tylko, że to ona i że nie chce, by Zbyszek to wiedział. Rozstali się po kilku drinkach z lekkim szumem w głowie i dziwnym uczuciem, że znaleźli bratnią duszę.